પહાડો વચ્ચેનો એક નવો સાગર ઉભો થતો હતો…
પ્રેમ અને વીરા — પ્રેમીજોડું કે જેમના પ્રેમને કોઈ સરહદ ન હતી —
એમણે પોતાનો જૂનો વાન તૈયાર કર્યો હતો, એક સુંદર મોટર હોમમાં ફેરવ્યો.
ઘરે થી દૂર, શહેરના કોલાહલથી દૂર, બંને નીકળ્યા હતાં પર્વતોની ગોદ માં વિચરણ કરવા માટે. તાપ થી તપતી ગરમી ની ચાદર ને ચીરતી પવનની ઠંડક અને પર્વતોની ગિરિમાળાઓ પાર કરતા, સાપ ના મોર્નિંગ વૉક જેવા એ રસ્તાઓ ની ચઢાઈ કરતા કરતા એમનું વાહન એક નીરવ શાંતિ વળી જગ્યા પાર પહોંચ્યું.
ચારે તરફ ડુંગરાઓ ની દીવાલો, પક્ષીઓ નો કલરવ, બાજુ માં પસાર થતી નદી નો ખળ ખળ અવાજ, ચારે તરફ ગાઢ જંગલ જ્યાં જાળવા ના મૂળિયાં એક બીજામાં અટવાય ગયેલા હતા, ડુંગરે ડુંગરા એક બીજામાં મળી ગયા હતા. કુદરત ને ઉપર થી આવી ને ત્યાં ઘડીક રમવાનું મન થઇ જાય એવું મનોરમ્ય દ્રશ્ય અને ખુશનુમા વાતાવરણ વચ્ચે, પ્રેમ અને વીરા એ પોતાનું વાહન નદી કિનારે પાર્ક કર્યું .
સુસવાટે દોડતા પવન સાથે રાત આવવા લાગી, અને સંધ્યા સુરજ ના આથમતા ની સાથે જવા લાગી. તેઓએ એક નાનકડું બોર્નફાયર બનાવ્યું,
જ્યાં બેસીને એમણે એકબીજાની આંખોમાં નજરે નજર મિલાવી.
હળવાશભર્યા પળોમાં વીરા ઢીલી અને પારદર્શક ડ્રેસમાં ચમકી રહી હતી —
જેમ કે ચાંદનીએ એની ત્વચા પર કંપાડો ઉતાર્યો હોય.
પ્રેમ એની સુંદરતાને નિહાળતો રહ્યો — માનો સમય જ થંભી ગયો હોય.
તેમણે મળીને મેગી બનાવી,
એક હાથમાં ચમચી હતી અને બીજામાં વાઇનનો ગ્લાસ.
હસતાં હસતાં ભોજન કર્યો અને પછી સંગીતના માદક સૂર પર એક કપલ ડાન્સ કરવા લાગ્યા . હાથમાં હાથ લેઈ, બંને ધબકતા હૃદય સાથે એકબીજાની નજીક આવી ગયા, જાણે ક્ષણો થમી ગઈ હોય અને સંસાર જ અટકી ગયો હોય, એકબીજાના હાથ આંકડી, નયનોએ નયનો વહાલ્યા.
તેમની સાથે કોઈ ન હતું, સાવ એકાંત હતો,
કેવળ તારા, ચાંદ અને પવનના હળવા તાલ.
એમણે એકબીજાના હાથ પકડીને, આંખો સાથે વાતો કરી.
કોઈ શબ્દો ન હતાં, છતાં દરેક ભાવ વ્યક્ત થતો રહ્યો. ઉપર વિશાલ આકાશ, દુધિયા ચંદ્ર, ટમટમતા તારાઓ, વહેતા ઝરણાં નો અવાજ, પવન નો સુસવાટો છતાં એક નીરવ શાંતિ નો અનુભવ.
અંધારી રાતનું તત્વ આજે થોડું વધારે જાદુઈ હતું.
ચાંદ આકાશના મધ્યમાં શાંત ઊભો હતો — ને એની ચાંદની પવન સાથે વહી રહી હતી,
એવો હળવો પલ…
અને ત્યારે… વીરા તેના મોટર હોમમાંથી બહાર આવી.
હળવું પારદર્શક ડ્રેસ — જે નાની નાની ચાંદનીની રોશની સાથે ઝગમગી રહ્યું હતું,
જેમ કે કોઈ દેવદૂતી પૃથ્વી પર ઉતરી હોય.
એના વાળ શાંત પવનમાં લહેરાતા,
એની પાંપણો ધીમે ધીમે પડતી… અને આંખો, જેમમાં આખી ગગનમંડળની શાંતિ છૂપી હતી.
તેણીનો દેખાવ એવો હતો કે આકાશે પણ ઝાંખો લાગતો.
એની ત્વચા પર ચાંદની પડતી, તો શ્વાસ અટકી જતો.
એના શરીરના વક્રો, ચાંદનીમાં ઢાંકી પણ દેખાતા – એવું સૌંદર્ય કે ઈશ્વર પોતે પણ લજાઈ જાય.
પ્રેમ એની સામે અચાનક નિઃશ્વાસ થઇ ગયો.
એના નયનો સામે કોઈ ફિલ્મ નથી,
આ તો જીવંત કલ્પના હતી – જીવંત ઘડાયેલ સ્ત્રીસૌંદર્ય,
જેણે પ્રેમના મનમાં જુનો ધ્રૂવ ચળકાવેલો.
પ્રેમના હ્રદયે ઉકળાટ થયો.
એનું દ્રષ્ટિ વીરા પરથી હટતી નહોતી,
જેમ કે વીરા એક મંદિર હતી, અને એ એક ભક્ત.
એના હાથેનો વાઇનનો ગ્લાસ ગળી ગયો —
પણ એ દ્રષ્ટિ, એ વાણી, એ ચાલ… એ તો નશા કરતા વધારે ઘાતક હતી.
“વીરા…” એનું નામ એના હોઠેથી ધીમી આસપાસ ફિસફિસાયું.
“શુ?” વીરાએ શરમાઈને કહ્યું,
પણ એ શરમ આખી દુનિયાને ઉગ્ર બનાવે એવી હતી.
“તું જો એને જાણતી હોત,
કે તું કેટલી સુંદર લાગે છે આજે…”
એણે એને નજીક ખેંચી લીધી.
એ પળો એકદમ વન્ય બની ગઈ.
હોંઠ પાસે હોંઠ આવ્યા… શ્વાસોમાં તીવ્રતા આવી ગઈ…
અને આકાશે વિજળી નહીં, પણ અનંત પ્રેમ ચમકી ગયો.
ક્રમશઃ